نامه ای از سوی خداوند:

این نامه را نوشتم تا بگویم ای بنده ی خوبم، وقتی که به سوی زمین فرستادمت از غم دوری من گریه می کردی. با این که به تو وعده داده بودم که دوباره پیش من بر خواهی گشت. پس چرا تو که آن قدر دوستم داشتی دیگر یادم نمی کنی؟ دیگر دوستم نداری؟ دیگر دلت برایم تنگ نمی شود؟ چون چند وقتی است که با من خلوت نکردی.

 عیبی ندارد!

من هنوز هم عاشقانه دوستت دارم و دلم برای لحظاتی که با من خلوت می کردی و با من حرف می زدی تنگ شده.

با این که همیشه همراهت هستم و تمام حرف هایی که با دیگران می زنی را می شنوم، اما دوست دارم که با من هم حرف بزنی، چون هنوز دوستت دارم! چند وقتی است نشانه هایی را که نشانت می دهم را نمی بینی، با شنیدن صدای بلبلان یاد من نمی افتی، با شنیدن صدای اذان یاد نماز نمی افتی، با شنیدن صدای خرد شدن برگ ها در زیر پایت یاد این نمی افتی که بالاخره پاییز زندگی تو هم فرا خواهد رسید و روزی مانند این برگ ها از روی شاخه ی زندگی فرو خواهی افتاد و به نزدم باز خواهی گشت.

چند وقتی است با دیدن کودکان یاد پاکی ام نمی افتی و با دیدن آسمان از عظمتم در حیرت نمی مانی، با دیدن گل ها از لطافتم یاد نمی کنی و با دیدن...

پس برایت نوشتم تا بگویم: هر گاه حس کردی هیچ کس را نداری، هر گاه احساس کردی هیچ دستی برای در آغوش گرفتن تو باز نیست. هر گاه حس کردی هیچ کس نیست که هنگام غم و اندوهت تو را نوازش کند، بدان در آغوش باران هستی، باران به نوعی دست های من است و هر گاه که ابروهایت در هم پیچید و گره خورد و هیچ کس آن ها را برایت باز نکرد، بدان خورشید لبخند من است که آرام سعی می کند تو را بخنداند و آن گاه که در جاده ی پر پیچ و خم زندگی نتوانستی از پیچ های سخت عبور کنی به نماز بایست و هر گاه آن قدر پیچ جاده تند بود که ترسیدی از آن عبور کنی، بدان که من زیر پایت، بالای سرت، خلاصه هر سو که تو نگاه می کنی هستم و هرگز تنهایت نمی گذارم.

و در کلام آخر می خواهم بگویم، گاهی که دلت گرفت، نمی گویم همیشه، فقط گاهی که دلت گرفت به آسمان نگاه کن. گاهی به آسمان نگاه کن. روی زیباتر از ماهت را می بوسم.

کسی که عاشقت بود، هست و خواهد ماند. خدا.